sobota, 29 stycznia 2011

Busiorowe 9 lat / Obojętność


22.01 mój wspaniały pudelson skończył 9lat… nie było oddzielnej notki, filmu czy zdjęć… w dniu kiedy Dżekson stał się znowu o rok starszy, ja świętowałam 18 urodziny mojej przyjaciółki… później nie było już, ani weny, ani czasu, ani możliwości, żeby coś naskrobać bo mój komputer umarł śmiercią tragiczną ale wczoraj po kilku dniach walki mój tatuś go wskrzesił :D, tak więc, mogę Was znowu zanudzać. ;)

Ta notka będzie poświęcona… zresztą sama nie wiem jak to się rozwinie.

Po kilkumiesięcznym odwyku schroniskowy w końcu wybrałam się do naszych mniejszych przyjaciół. Nawet nie doszłam do szatni, kiedy zobaczyłam to piękne cudeńko, wpatrujące się we mnie zza krat. Już wiedziałam, że znalazłam nową ulubienice. Niestety podczas spaceru było mniej kolorowo… Marika zupełnie odbiega charakterem od moich poprzednich ulubieńców, po tym jednym spacerze chyba nie potrafię jej rozgryźć… Wyciszona, wręcz zgaszona… niby obecna, ale tak naprawdę w innym świecie. Obojętna na hałasy, pojazdy(w tym głośne quady). Przez chwilę, dosłownie sekundę jej reakcja na pozytywną nowość „o smakołyk”, „o kijek”, „ o CZŁOWIEK”… a zaraz potem ta wielka obojętność „niech się dzieje, co chce”.
Wydaje mi się, że to nie wynika z jej charakteru, flegmatyczności czy jakichś innych tego rodzaju czynników. Myślę, że to wynika po prostu z tego, że ona JEST w schronisku… że tam przebywa, że ktoś się jej pozbył, jej świat się zawalił. Ten pies się nie cieszy… nie ma w niej radości młodego, szalejącego psiaka… czasami na króciutki moment widać pewne oznaki, ale już za małą chwilę to wszystko gaśnie i pojawia się wielka obojętność, jak opowiadałam o niej po raz pierwszy użyłam określenia „zachowuje się jak na „haju”” i wydaje mi się, że to określenie pasuje do niej w 100%. Kiedy wzięłam ją na ręce, zamknęła oczy i wisiała mi tak na rękach z miną pt. „zróbcie ze mną co chcecie i tak mnie to nie obchodzi”.

Uogólniając i nie odnosząc się teraz do tylko i wyłącznie Mariki…

Człowiek zdobywa zaufanie, zaprzyjaźnia się, buduje wspaniałe relacje, wręcz rozkochuje w sobie, uzależnia od siebie…a potem rani, wymienia na nowszy model. Na coś innego, intrygującego, „nowszego” wyrzucając, odpychając od siebie…
Później właśnie takie psiaki trafiają do schronisk, na ulicę gdzie pracownicy i wolontariusze nawet dwojąc się i trojąc nie są w stanie zapewnić takiemu psu SWOJEGO CZŁOWIEKA- SWOJEGO PRZYJACIELA.
Właśnie Marika jest jednym z tych psów, które nie potrafią sobie poradzić z tym, że utraciły kogoś najważniejszego na świecie, kogoś, przy kim dorastały, uczyły się życia, kogoś, kto był ich całym światem a teraz została pustka, ogromna bolesna pustka…
Niektórzy z Was pewnie teraz myślą, że przesadzam, że jak mogę mówić o takich uczuciach względem zwierząt… takim osobom polecam wybranie się do schroniska, spróbowanie zrozumienia tych psów, zobaczenia ich cierpienia, kiedy siedzą w klatce, bez człowieka… a nawet zrozumienie swojego własnego psa.
Pies to zwierzę- owszem, ale udomowione przez człowieka, w pewnym sensie bardzo od niego uzależnione i człowiek oswajając je stał się za nie odpowiedzialny jak głosi cytat z „Małego Księcia”.
Uważam, że człowiekowi, który krzywdzi zwierzę już niewiele brakuje do skrzywdzenia człowieka, który porzuca zwierzę, niewiele brakuje do opuszczenia swojego ludzkiego przyjaciela… Poza tym, wszystkie te relacje można podciągnąć również pod egzystencje z drugim człowiekiem, czy to nie to samo? Tak samo możemy krzywdzić siebie nawzajem jak krzywdzimy zwierzęta a chyba nie na tym życie polega?




Marika(po lewej) wraz z kumplem z boksu:


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Marika:
Photobucket


Aster:
Photobucket


Photobucket


Photobucket



10letnia sunia w typie pudla... brak słów :(
Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket


Photobucket



2 komentarze:

  1. To TA Marika ? :O Tak coś mi się wydawało, że mordka znajoma, a to o niej tak ubolewała moja siostra, że szkoda, iż na drugiego psa akurat nie możemy sobie pozwolić. Sunia jest piękna, trzymamy za nią kciuki i mamy nadzieję, że znajdzie nowy, ciepł, kochający dom, który pozwoli jej odnaleźć radość życia :))

    OdpowiedzUsuń
  2. Osobiście uważam wielu z nas kto jest właścicielem pupila powinien robić dla niego jak najwięcej dobrego. Oczywiście pupil jest w stanie się odwdzięczyć jak tylko umie. Ja za każdym razem jeśli chcę zająć się pielęgnacją mojego pupila to w sklepie groomerskim https://sklep.germapol.pl/ nabywam specjalne kosmetyki do pielęgnacji mojego psiaka. Staram się mu zajmować się nim jak najdłużej, aby był zadbany i szczęśliwy.

    OdpowiedzUsuń